شمعی نماند و دفتر من رنگ شب گرفت

     سو ازدو چشم رفت و دلم رنگ غم گرفت

     رنگش پرید هرستاره و همرنگ ماه شد

     وقتی که ابر آمد و آن را بقل گرفت

     زندان اشک بود نگاهم ولی ز غم

     بغضی میان سینه ام حبس ابد گرفت

     جانم به لب رسید ، حذر کرد از گریز

     شوقی دمید و روح حذر را هدف گرفت

     شعرم سپید بود از اول ولی نشد

     بوی فراق آمد و رنگ غزل گرفت

     دیدی نبود جامی و میلی که بشکند

     لیلی برید از من و جامی دگر گرفت